Prezentacija i samoprezentacija Jevreja u ranoj modernoj evropskoj istoriji

Abstract

Renesansna vizuelna kultura, sakralna i profana, oblikovala je lik Jevrejina kao grotesknog, iskvarenog i onog koji kvari. Međutim, razvoj i trajanje tog stereotipa nisu bili linearni, već su se menjali unutar promenljivog konteksta hiršćansko-jevrejskih odnosa. Iako je imažerija Adversus Judaeos nesporna, potrebno je izučiti njen mehanizam i skrenuti pažnju na postojanje promenljive dinamike predstavljanja Jevreja. Vizualizacija Sinagoge i starozavetnih heroja ukazuje na ambivalentnost prikazivanja jevrejskih toposa u ranom modernom dobu. Posebna pažnja skreće se na polje jevrejske vizuelne kulture. Jevrejska umetnost je samosvojna, ali je, istovremeno, i izdanak hrišćansko-jevrejskog dijaloga i međusobne razmene. Ona je proizvod jevrejskog duha, ali i integralni segment evropske kulture ranog modernog doba.

Renaissance visual culture, sacred and profane, has shaped the character of the Jew as grotesque and corrupt. However, the development and duration of this stereotype was not linear but has changed within the changing context of Christian-Jewish relations. Although the imagery Adversus Judaeos is indisputable, it is necessary to study its mechanism and turn the attention to the existence of a variable dynamic of representations of Judaism. Visualization of the Synagogue and the Old Testament heroes points to the ambivalence of representation of Judaism in the early modern period. Special attention is diverted to the field of Jewish visual culture. Jewish art is unique, but, at the same time, is the offspring of Christian-Jewish dialogue and mutual exchange. It is the product of the Jewish spirit but also an integral segment of the European culture of the early modern era.